Goede herder zijn

Sinds kort is er een vaccin tegen blauwtong, een vaak dodelijke schapenziekte. Net op tijd! Want zo gauw het warmer wordt zullen de vliegjes die blauwtong verspreiden weer met hun verwoestende werk beginnen. 

Met vereende krachten worden nu tweemiljoen dieren ingeënt. Alle schapenboeren, herders dus, meteen dolenthousiast. Dat moet toch lukken?! Er is niets zo vertederend als je voor te stellen hoe lief en zorgzaam goede herders met weerloze lammetjes omgaan die niet meer doodziek worden omdat ze nog net op tijd zijn gevaccineerd. Ze hebben daar alles voor over. Net zoals moeders goede herder zijn voor hun kind.

Of niet soms? Plotseling drong het tot me door dat er misschien toch een groot verschil blijft tussen herders en sommige moeders. Want sommige moeders doen juist extra hun best door voor de zekerheid hun kind NIET te laten vaccineren. Hoe kan dat nou? 

Moeders zijn van nature supergoede herders. Maar het lijkt wel steeds moeilijker te worden om als moeder ook nog een goede herder te blijven. Je moet tegenwoordig zoveel weten dat je het als moeder al gauw fout doet. Die voelt zich dan verplicht achter een goede, hopelijk de beste, herder aan te gaan voor informatie. Vroeger was dat oma-om-de-hoek. Maar ervaren oma’s wonen niet meer om de hoek en anders hebben die wel geleerd om hun mond te houden omdat nu alles heel anders schijnt te zijn. 

De enige goede herder waar je vol vertrouwen nog achteraan kunt, heet smartphone oftewel de alwetende Dokter Google. En dan weet je genoeg. Zeker door info van iemand die op internet alle informatie zelf al heeft uitgezocht en concludeert dat alle anderen leugens verkondigen, of hooguit halve waarheden. Helaas zijn wolven in schaapskleren soms bijna onherkenbaar. 

Of mag ik nog wat aanvullen als ervaringsdeskundige? Neem nou bij voorbeeld mazelen. Ik ben nog van vóór de tijd van internet en heb in de jaren vijftig met de vier andere kinderen in ons gezin ‘gewoon’ probleemloos mazelen doorgemaakt. Ik dacht dus jarenlang dat het iets onschuldigs was. Maar de feiten waar je nooit over hoorde waren en zijn anders. Toen ieder kind nog ‘gewoon’ mazelen kreeg waren er elk jaar 10 à15 kinderen die er een doorzeurende, steeds erger wordende, uiteindelijk altijd dodelijke ontsteking van hun hersenen aan overhielden. 

Ik heb er gelukkig maar eentje zelf meegemaakt. In 1970. Minder ernstige complicaties noem ik hier verder niet. Blijvende complicaties na vaccinatie heb ik in mijn hele carrière als kinderarts nooit meegemaakt. Ik kan slechts zeggen: bespreek twijfels met je huisarts en geloof niet zomaar anderen, hoe goedbedoeld hun advies ook is.

Trouwens: vaders kunnen toch ook meedenken?

Jan Toorman